Het leven is begonnen

Zo, dat was me een week met veel dingen die ik moest regelen. Ik heb veel mensen leren kennen en ik heb een glimpje kunnen krijgen op het nachtleven van deze bruisende stad. De muziek die hier gespeeld wordt in de discotheek, de supermarkt en in de winkels heet cumbia. hier een voorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=ghcuIxMO8Hk Ik denk dat ik liever grindcore luister in de supermarkt dan deze ongein. enfin. De mensen zijn hier heel gastvij en ze nodigen je uit om te gaan eten zonder dat ze je naam kennen. Ze gaan er wel stiekem van uit dat je je maag rekt met dode dieren. Want vlees eten kunnen ze hier wel, godszamme. Een ander gedeelte van de maaltijd is suiker, daar houden ze ook erg veel van. Een van de dingen die hier veel gegeten wordt is dulce de leche, oftewel een kubkist suiker in een 1:1 ratio melk. Ze vreten dat spul zo uit het potje. Mijn huisgenoten houden ook erg van de combinatie suiker en vet. Zo eten ze op zondag taart in de ochtend, de middag en ook nog eens effe lekker om 23:00 's nachts voor het slapen gaan. Het is ook vrij onmogelijk om in de supermarkt iets te kopen waar geen glucose in verwerkt zit, zelfs de rijstwafels zijn geïnjecteerd met deze zoete koolhydraden. Nee, het Argentijnse dieet heeft nog nooit van de voedselzandloper gehoord.

Als je denkt dat de bureaucratie in Nederland erg is, dan zit je er naast. ik zal een kleine opsoming geven van mijn papierwerk tot nu toe: een paspoort die nog geldig is een half jaar na mijn vertrek, een bewijs van goed gedrag (uit Leiden) mét apostille (gehaald in den haag), een aantal foto’s van mijn gezicht, een foto van mijn hoofd en torso van de voorkant én zijkant, een vertaling van bewijs van goed gedrag naar het Spaans (in een andere stad natuurlijk), verzekeringsbewijs, bevestiging van werk, huurcontract én een criminal record van Argentinië voor de dagen dat ik hier ben geweest. Bij elk ding moet ik geld betalen, dit kan natuurlijk alleen bij de bank. Dus je moet met papieren naar de bank gaan, om vervolgens een half uurtje in de wachtrij te staan om vervolgens te horen dat er geen internet is, dus dat je morgen weer in de rij moet staan. Met al deze papieren moet ik vervolgens naar het immigratiecentrum – waar niemand Engels spreekt (dat doen ze trouwens nergens, zelfs niet bij de bank) – om dan weer te horen dat ze iets vergeten zijn te vertellen, als gevolg daarvan kan je weer een paar dagen langer heen en weer rijden. Wat hou ik toch van bureaucratie. Maar, als het goed is heb ik nu al mijn papierwerk.

Owja, mijn stage. Ik heb nu de eerste week erop zitten, ik heb me voornamelijk bezig gehouden met het lezen van onderzoeken, nog niet heel erg praktisch, maar dat moet nog komen. Ik weet nu in ieder geval een beetje wat ik moet gaan doen.

Mijn huisgenoten zijn me erg aan het helpen om de taal een beetje onder de knie te krijgen, natuurlijk met de nodige dingen die je niet in het openbaar moet zeggen. Het gaat steeds beter, dat vloeken.

Dat was hem weer, adios!